Hippieflip: Over Liefde, Ruimte en Doorbraken in Traumatherapie
Een persoonlijk en professioneel perspectief op de combinatie van MDMA en psilocybine
Inhoudsopgave
- De eerste reactie: weerstand
- Een dieper ja
- Wat ik zag bij cliënten
- Mijn eigen ervaring
- Wat betekent dit voor traumaheling?
- Reflectievragen voor wie dit overweegt
De eerste reactie: weerstand
Soms komt een woord binnen met een schurende echo. Zo verging het me toen Marcel mij vertelde over de hippieflip – een term die in de underground scene in Californië steeds vaker klinkt. Hij sprak over nieuwe inzichten uit de Bay Area, waar therapeuten, facilitators en ervaringsdeskundigen samenkomen in een nieuwe golf van innerlijk werk. Daar, in het spanningsveld tussen wetenschappelijke onderbouwing en intuïtief pionierschap, wordt geëxperimenteerd met de combinatie van MDMA en psilocybine – in de volksmond dus hippieflip genoemd.
Mijn eerste reactie? Eerlijk gezegd: weerstand.
Hippieflip? Dat klinkt toch meer als een feestje dan als therapie.
Ik ben een therapeut. Ik werk met mensen die jarenlang vastzitten in trauma, in delen die ooit zijn bevroren in pijn. Ik wil zorgvuldig zijn. Niet zomaar iets uitproberen omdat het trendy is.
Maar iets bleef hangen. En ik voelde dat het geen toeval was.
Soms moeten we eerst nee zeggen, voordat er een dieper ja in ons kan ontwaken.
Een dieper ja
Dat ja kwam niet uit nieuwsgierigheid, maar uit ervaring.
Eerst zag ik het bij cliënten. Mensen met complex trauma die al jaren in therapie waren – intelligent, gemotiveerd, toegewijd – en met MDMA-sessies al veel vooruitgang boekten. Het hart kwam weer in beweging. De muur rondom hun kwetsbaarheid begon te smelten. Velen ervoeren doorbraken.
Maar bij sommigen bleef het proces hangen. Ze bleven samenvallen met bepaalde delen, kwamen nét niet bij de diepere kern.
Tot ze een hippieflip deden.
Wat ik zag bij cliënten
Bij meerdere cliënten die het aandurfden om, na een aantal MDMA-sessies, een hippieflip te doen, zag ik iets nieuws ontstaan. Een versmelting van zachtheid en diepte.
De MDMA opende hun hart – zoals we gewend zijn. Maar de toevoeging van psilocybine bracht iets extra’s:
- Innerlijke ruimte
- Verhoogde helderheid
- Compassie voor de meest eerlijke, gekwetste delen
Wat eerder nog teveel was om te voelen, werd nu dragelijk. Het innerlijke kind, dat zich voorheen niet veilig voelde, durfde ineens wel naar buiten te komen. Er ontstond een bedding van liefde én bewustzijn – precies wat nodig was voor heling.
Mijn eigen ervaring
Na deze observaties voelde ik dat ik ook zelf deze combinatie wilde verkennen – in de veilige setting van mijn eigen heilige ruimte. Eerst MDMA… en daarna psilocybine.
Wat ik voelde, was ongekend. De liefde die MDMA opent, werd versterkt, verdiept en verlicht door de psilocybine. Alsof mijn hart een nieuwe taal leerde spreken. Alsof mijn ziel vleugels kreeg. Er was empathie, maar ook visie. Zelf-liefde, maar ook spirituele verbinding.
Het was niet alleen een ervaring van liefde, maar ook van wijsheid. En dat is precies wat ik cliënten gun: niet alleen verzachting, maar ook inzicht. Niet alleen contact met pijn, maar ook met potentie.
Wat betekent dit voor traumaheling?
De inzichten uit de Bay Area zeggen dat de toevoeging van MDMA de kans op een ‘bad trip’ bij psilocybine met 90 tot 95% vermindert. Maar wat mij nog meer raakt, is de kwaliteit van innerlijk werk die ontstaat.
Voor mensen met complex trauma – die vaak jarenlang werken aan herstel – kan een hippieflip precies die ontbrekende sleutel zijn. Een poort naar een dieper contact met hun Zelf. Natuurlijk: dit vraagt afstemming, veiligheid, begeleiding. Maar het opent ook een veld van mogelijkheden dat eerder gesloten bleef.
Reflectievragen voor wie dit overweegt
Wil jij onderzoeken of een hippieflip iets voor jou kan zijn? Sta dan eerst stil bij deze vragen:
- Wat in mij reageert op het woord ‘hippieflip’? Is het oordeel, nieuwsgierigheid, hoop of iets anders?
- Welke delen in mij verlangen naar heling, maar blijven moeilijk bereikbaar?
- Hoe voelt het idee dat liefde en bewustzijn tegelijk aanwezig kunnen zijn tijdens een innerlijke reis?
- Wat zou er gebeuren als mijn kwetsbare kinddeel zich écht veilig zou voelen?
- Wat heb ik nodig om zo’n ervaring op een veilige, afgestemde manier te kunnen aangaan?
- Met wie zou ik dit avontuur wél willen delen of laten begeleiden?
Deze blog is geen pleidooi voor experimenteren, maar een uitnodiging tot innerlijke reflectie. Niet elk ja hoeft meteen een stap te zijn. Soms is voelen alleen al genoeg. En soms… ontstaat daaruit vanzelf een stap.
Voel jij dat je toe bent aan diep herstel – van binnenuit?
Op www.levenskunstenaarschap.nl bied ik trajecten aan waarin we samen werken met IFS, mindfulness, zelfcompassie en – waar passend – psychedelische therapie zoals truffelceremonies. Je hoeft het niet meer alleen te dragen.
👉 Neem contact met me op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
Je bent welkom.
