Ik zit in een internationale training met grote namen in mijn vakgebied. We worden uitgenodigd in kleine groepen de besproken technieken en methoden bij elkaar toe te passen. Ik herinner me dat ik dat soms erg spannend kon vinden en de neiging had erg mijn best te doen. Dit werd opgeroepen door mijn innerlijke kritische stem die me negatief vergeleek met anderen.
Dat maakte me dan onzeker, waardoor ik nog krampachtiger het goed wilde doen. En je herkent het misschien wel, dan blokkeer je juist. De innerlijke criticus in mij wil me beschermen voor afgang.
Bij mij activeerde dit de perfectionist. Dat deel wat ik in mijn leven sterk heb ontwikkeld. Voor de perfectionist is het nooit goed genoeg, waardoor ik de lat te hoog leg. Dat maakt onzeker waardoor ik niet goed uit de verf kom. En daar reageert de innerlijke criticus weer sterk op, wat een gevoel van falen kan geven. En als deze stem heel fel en meedogenloos is, dan kun je zelfs een gevoel van schaamte krijgen.
Zo kan een oefenmogelijkheid om het vak waar je van houdt goed te kunnen uitoefenen een kwelling zijn in plaats van iets gaafs en leuks om te doen. Dit proces kan heel snel en onbewust gaan. Dit zouden we de automatische piloot kunnen noemen.
Nu terug naar de situatie.
We zitten samen in een kring en bespreken wie gaat begeleiden en wie observeert. Op dat moment merk ik een gevoel van onzekerheid in me opkomen. Ik herken de woorden van mijn innerlijke criticus: “nou laat maar eens zien waar je staat. Je zult er wel niets van bakken. Je Engels is waardeloos, je gaat vast belabberd uit je woorden komen“. Ik luister en hoor deze woorden en laat het gevoel van onzekerheid toe. En in plaats van dat ik onbewust of automatisch de perfectionist in mij mijn gedrag en neiging laat bepalen, kies ik er bewust voor om in plaats daarvan even een stapje terug te doen.
Hierdoor komt er ruimte om de criticus als het ware te bedanken voor zijn goede intentie, namelijk me te beschermen voor afgang. En ik besef dat ik nu mag gaan leren. Oefenen met dat wat ik zo gaaf vind. Een speelse, creatieve kant in mij wordt geactiveerd. En met ontspannen nieuwsgierigheid begeleid ik een deelnemer van de training.
Ik mocht van mezelf als het ware “stralend falen”, omdat ik besef dat ik daar van leer. Dat dit nu juist een kans is om te groeien en mijn vak, waar ik zo van hou, goed te kunnen uitoefenen.
