Een afsluitend blog over beschikbaarheid, compassiemoeheid en de kunst van zelfzorg
“De Wounded Healer en het Jongetje dat Wilde Redden” is een intieme en doorleefde afsluiter van een blogreeks over codependency, het helperssyndroom en compassiemoeheid. De tekst verkent het verlangen om betekenisvol te zijn door beschikbaar te zijn — een verlangen dat zijn oorsprong vindt in de hechtingswonden van het verleden. Vanuit een persoonlijk en spiritueel perspectief beschrijft ik hoe mijn innerlijke kind — dat ooit dacht dat redden zijn bestaansrecht was — gaandeweg getransformeerd werd door zelfcompassie, mindfulness en innerlijk delenwerk.
De blog getuigt van een levenslange reis waarin burn-out, verlies, spiritueel ontwaken en volwassenwording zich verweven tot een dieper weten:
je hoeft niemand meer te redden om van waarde te zijn — ook jezelf niet.
Inhoudsopgave
- Het Jongetje dat Wilde Redden
- Een existentiële hunkering naar betekenis
- Beschikbaarheid als Bestaansrecht
- Hechtingspijn, spiritualiteit en de zoektocht naar roeping
- De Wounded Healer in Beweging
- Burn-out als breekpunt én keerpunt
- Zelfcompassie als Thuiskomst
- Verlies, liefde, Maria en het helende midden
- Leven zonder Kaart: De Sprong naar Zelfstandigheid
- Vertrouwen op het innerlijk kompas
- Rouw in Stilte: Een Vader die Vertrekt
- Van iets willen halen naar gewoon kunnen zijn
- Compassiemoeheid: Wanneer Beschikbaarheid Slijt
- De dunne lijn tussen geven en verliezen
- Innerlijke Delen in Licht en Schaduw
- Een overzicht van archetypische krachten en hun behoeften
- Burn-outpreventie als Leefwijze
- Praktisch en spiritueel plan in vijf stappen
- De Cirkel Sluiten
- Terug naar het jongetje, maar dan met armen vol liefde
Ergens in mij leeft nog steeds dat jongetje.
Hij had het zwaar thuis — zijn moeder overspoeld door het leven, zijn vader emotioneel onbereikbaar.
En hij dacht: “Als ik later maar één iemand kan redden, dan is mijn leven het waard geweest. Zelfs als ik daarna sterf.”
Die gedachte raakte me laatst weer, in alle eenvoud en tragiek.
Want dat jongetje leeft nog steeds in mij, ook nu — na meer dan 2200 mensen te hebben begeleid in mindfulness, therapie en diepe processen met psychedelica.
🌊 Beschikbaar zijn als bestaansrecht
Spiritueel Ontwaken 1997
Een relatiecrisis bracht me naar de bodem van mijn hechtingspijn.
In de overgave aan het gevoel van verlating voltrok zich iets groters — een spiritueel ontwaken.
Niet als inzicht, maar als ervaring: rauw, numineus, transformerend.
Het bracht me bij de vraag: Wat wil het Leven van mij?
Die vraag leidde me naar het klooster — en uiteindelijk naar mijn roeping.
Mijn burn-out was in 2006.
Ik werkte met jongeren, was dag en nacht beschikbaar. Niet alleen professioneel — maar existentieel.
Ik wilde geven wat ik zelf nooit had ontvangen. De hechtingswond werkte in stilte door, als een onderstroom die mijn koers bepaalde.
Maar juist die crash bracht me op een ander pad. In de leegte die volgde, vond ik ademruimte.
Het boeddhisme en mindfulness kwamen op mijn weg — niet als vluchtroute, maar als thuiskomst. Voor het eerst leerde ik aanwezig zijn bij mezelf.
In 2012 brak er opnieuw iets.
Mijn zusje was overleden. Ik werd verliefd op iemand die mij voortdurend aantrok en weer afstootte.
Ik was opnieuw totaal beschikbaar — maar niet voor mezelf.
En toch… deze breuk bracht me bij iets zachts dat ik nog niet kende.
Zelfcompassie werd niet langer een theorie, maar een levende praktijk. Een balsem. Ik leerde hoe ik mezelf kon vasthouden, ook als de ander dat niet deed, wanneer het verlaten en verwonde kind het systeem dreigde te overspoelen met een oceaan van verdriet. En daar was de Compassionele Metgezel in de vorm van moeder Maria die mij en het verwonde kind omarmde.
2017–2018 markeerde een andere overgang.
Een relatie liep ten einde. Ik nam afscheid van mijn laatste werkgever.
Ik sprong — zonder vangnet — het zelfstandige leven in.
Het was bevrijdend. Maar ook een tocht zonder kaart.
In die jaren leerde ik écht vertrouwen op mijn innerlijk kompas.
Niet de goedkeuring van buitenaf, maar de waarheid vanbinnen werd mijn leidraad.
En nu, 2025
Opnieuw zo’n fase. Anders, zachter misschien — maar duidelijk.
Mijn agenda is vol. Mijn sessies zijn lang. Ik ben er met hart en ziel.
Soms ook ná de sessies, in appjes, berichten, nazorg.
Tegelijkertijd weet ik: mijn vader is uitbehandeld.
En terwijl ik dit schrijf, is hij zijn laatste dagen ingegaan.
De rouw begint al voordat het afscheid er is — als een trage golf die zich opbouwt in het binnenste.
Mijn rol als zoon verschuift. Niet meer iets halen of bewijzen, maar waken.
Zien. Verzachten.
Zijn sterven nodigt me uit tot een diepe aanwezigheid, zonder woorden.
Het raakt iets ouds in mij — een kind dat ooit hunkerde naar zijn blik,
en een volwassen hart dat nu weet: dit is genoeg.
Er is niets meer te fixen. Alleen nog te zijn.
En nu, ik deze korte aanvulling maak op deze blog, is mijn vader inmiddels overleden.
Mijn hart is groot. Maar niet onuitputtelijk.
Het verschil met vroeger?
Ik herken de signalen nu sneller.
Ik weet waar het jonge deel in mij zich oververantwoordelijk voelt.
En ik weet ook hoe ik hem liefdevol op schoot kan nemen.
Deze keer val ik niet. Ik buig.
En in dat buigen zit kracht.
Want ik weet inmiddels: beschikbaar zijn is geen bestaansrecht.
Mijn bestaan is al recht. Geworteld.
🔥 Als compassie vermoeid raakt
Misschien is dit compassiemoeheid.
Niet alleen moe van geven, maar moe van niet ontvangen — niet genoeg herbronnen, niet genoeg bedding.
Het helperssyndroom, de codependency, het verlangen om waardevol te zijn door beschikbaar te zijn: het zijn allemaal gezichten van dezelfde oude wond.
En ik weet inmiddels: als ik dit nu goed opvang, hoef ik niet diep in een crisis te zakken.
Maar het vraagt wel dat ik éérlijk ben. En zacht.
🧩 Het landschap van innerlijke delen – in licht én schaduw
Elk deel brengt een gave mee. En elk deel heeft een behoefte aan begrenzing, bedding en erkenning.
- Het innerlijke jongetje
Zoekt liefde door te redden. Vraagt geborgenheid, erkenning en rust. - De pusher
Drijft me voort, geeft daadkracht. Maar kent geen rem. - De perfectionist
Streeft naar zuiverheid. Maar kent geen ‘genoeg’. - De redder
Wil betekenisvol zijn. Maar vergeet zichzelf. - De innerlijke criticus
Wil beschermen tegen afwijzing. Maar verwondt soms meer dan nodig. - De stille getuige
Brengt aanwezigheid, compassie, ruimte. Het anker in mijn binnenwereld.
✨ Positieve, maar intensieve delen
- Het enthousiaste deel
Ziet kansen, wil vooruit, leeft van inspiratie. Maar heeft rust nodig om te landen. - Het creatieve deel
Schept, verbindt werelden. Maar raakt uitgeput als het geen ruimte krijgt. - De helper vanuit liefde
Wil er zijn. Maar liefde heeft ook grenzen nodig. - De visionair
Ziet het grotere geheel. Maar kan verdwalen zonder contact met het nu. - De ADHD-energie
Reactief, vurig. Kan schitteren — maar heeft structuur en houvast nodig.
🌀 Burn-out ontstaat niet ondanks onze mooie kanten, maar vaak juist dóór ze — als ze niet meer gedragen worden door rust, begrenzing en zelfcompassie.
🛠️ Eenvoudig burn-outpreventieplan
Voor mezelf. En voor jou, als je je hierin herkent.
- Start je dag met zelfverbinding
- Meditatie (20-45 min) als basis
- 2x per week langere stilte (45 min of meer)
- Reflectiemoment: “Welke delen leven nu in mij?”
- Micro-mindfulnessmomenten overdag
- 3x per dag 1-5 minuut ademruimte. Of 5 x 1 minuut aandachtig ademen.
- Aandacht bij theezetten, tandenpoetsen, buitenlucht voelen
- Na elke sessie kort zitten, voelen: Hoe is het nu met mij?
- Grenzen helder en liefdevol stellen
- Check-in: Wil ik dit echt doen, of komt het uit een oude gewoonte van pleasen?
- Plan witte ruimte in je agenda (ruimte zonder functie)
- Beperk app-contact buiten sessies tot vaste tijden
- Voed jezelf, niet alleen je cliënten
- Iets om naar uit te kijken per week
- Creatieve tijd (schrijven, muziek, schilderen) zonder doel
- Contact met mensen die jou voeden (niet alleen jij hen)
- Eind van de dag: ritueel van afronding
- Schrijven: Wat heb ik vandaag gegeven? Wat heb ik ontvangen?
- Dankbaarheidsoefening voor jezelf
- Sluit af met een liefdevolle gedachte voor het innerlijke kind
Reflectievragen voor jouw eigen reis
Neem de tijd. Adem. Leg een hand op je hart en voel wat resoneert.
- Wie is het jongetje (of meisje) in jou dat ooit wilde redden?
- Wat verlangde dit kind het meest?
- Welke rol speelt beschikbaarheid in jouw eigenwaarde?
- Wanneer voel jij je waardevol? En van wie komt dat gevoel?
- Herken jij de innerlijke delen uit deze blog in jezelf?
- Welke delen nemen soms de leiding, en welke worden nog te weinig gezien?
- Hoe geef jij jezelf wat je anderen zo gul schenkt?
- Waarin mag jij voedend, zorgzaam en aanwezig zijn voor jezelf?
- Wat is jouw signaal van compassiemoeheid?
- En wat helpt jou om weer op te laden — niet als plicht, maar als liefdevolle daad?
- Welke grenzen beschermen je hart zonder het te sluiten?
- Hoe kan jij vandaag één grens helder en zacht stellen?
- Wat betekent het voor jou om ‘niet meer te hoeven redden’?
- Hoe voelt het idee dat je al heel bent, zonder iets te hoeven bewijzen?
✨ Tot slot: de cirkel sluiten
Dit is de afsluitende blog van een reeks.
Eerder schreef ik over burn-out, codependency, het helperssyndroom en compassiemoeheid.
Dit verhaal is anders. Het is geen analyse, geen theorie.
Het is een fluistering uit mijn eigen hart.
Een herinnering dat ook de wounded healer mag rusten.
Ik weet nu: ik hoef niemand meer te redden om waardevol te zijn.
Zelfs niet dat kleine jongetje in mij.
💌 Voel je vrij om dit blog te delen met wie het nodig heeft.
Of lees het opnieuw als je dreigt te vergeten wie je werkelijk bent:
een heel mens, niet alleen een helper.
